Úlcera péptica

O diagnóstico de padecimiento dunha úlcera deberá ser realizado polo médico a través dun estudo gastroduodenal. Para iso, o paciente inxere unha papilla cun contraste que se fará visible nas radiografías o estómago e o duodeno, proporcionando unha imaxe de molde na que se verá a úlcera.

Actualmente, úsase sobre todo a gastroscopia: introdúcese a través da boca un tubo (de fibra óptica) do grosor dun dedo, que nos proporciona unha imaxe directa do estado da mucosa do estómago e do duodeno. Ten a vantaxe de ser máis fiable e déixanos tomar mostras da lesión e ver si trátase dunha gastritis ou un cancro (que presenta imaxes similares radiográficamente). Ademais, permite confirmar ou descartar a presenza dunha infección por Helicobacter Pylori, de gran importancia cara ao tratamento.

O tratamento de elección dependerá da existencia de infección por Helcobacter Pylori ou non.

Si hai unha infección, o tratamento irá dirixido a eliminala, mediante a administración durante dúas semanas dunha combinación de antibióticos e fármacos antisecretores gástricos.

Unha vez finalizado, deberá comprobarse, mediante unha sinxela proba no alento (proba que non pode empregarse para o diagnóstico inicial, ao non ser demasiado precisa), que se erradicou a bacteria. Se isto conséguese, a maioría das úlceras curan definitivamente; si non se consegue, debe tentarse outra quenda de tratamento, quizais con outra combinación de antibióticos.

Si non hai infección, o tratamento de posibles factores causais (toma de antinflamatorios, tensión fisiolóxica ou psíquica...) e a administración de fármacos antisecretores adoita controlar os síntomas en poucas semanas, aínda que neste caso non se pode asegurar a curación definitiva.

En ocasións, a úlcera pode provocar cadros de maior gravidade e complicacións que nos farán recorrer á cirurxía. Na actualidade utilízase unha cirurxía menos agresiva, por dispor de medicamentos moi eficaces, non sendo necesario por regra xeral extirpar o estómago e obtendo mellores resultados. Isto supón menos complicacións que as que antigamente implicaba realizar outro tipo de cirurxía máis agresiva.

O tratamento farmacolóxico acompáñase duns hábitos que eviten os alimentos máis irritantes (como o café), o alcol e o tabaco; non sendo preciso hoxe en día o instaurar dietas estritas.