Acido úrico e pinga

A PINGA, UNHA DAS ENFERMIDADES MÁIS ANTIGAS nos rexistros históricos médicos, é un trastorno hereditario do metabolismo das purinas (compoñentes de certas proteínas, as nucleoproteínas), polo cal se acumulan concentracións anormais de ácido úrico no sangue. Como consecuencia, fórmanse uns sales (uratos de sodio) que poden depositarse en articulacións pequenas e tecidos veciños (tofos). Estes depósitos á súa vez poden danar as articulacións e dar lugar a unha artrite crónica. A enfermidade, que adoita ocorrer despois dos 35 anos, caracterízase por dor artrítica polo xeral localizado nun ataque súbito que se inicia no dedo gordo do pé e que continúa cara arriba pola perna. Pode presentarse de forma illada ou acompañarse, nalgún momento da evolución, de litiasis renal úrica (véxase capítulo de cálculos renais) e/ou da chamada nefropatía gotosa.

A hiperuricemia

A hiperuricemia unha concentración de ácido úrico en sangue por encima de 7 miligramos por decilitro. A hiperuricemia non necesariamente acompáñase de pinga ou de litiasis renal, nese caso denomínase hiperuricemia asintomática. Con todo, a maiores niveis de ácido úrico, as posibilidades de sufrir pinga aumentan significativamente. A medida que avanza a enfermidade, os síntomas son máis frecuentes e prolongados. En canto aos ataques, sábese que teñen relación coa alimentación, a obesidade, a inxesta de bebidas e os exercicios excesivos.