Parkinson

Hoxe día, as enfermidades dexenerativas constitúen un gran problema sanitario dado o aumento da súa incidencia social nas últimas décadas. Ao contrario do que pensa unha gran parte a poboación, a súa aparición non sempre se produce en persoas maiores; tamén poden padecelas persoas novas de entre 20 e 40 anos segundo a enfermidade de que se trate. As liñas de investigación actuais pretenden identificar as causas destas enfermidades, xa que, a pesar dos avances no diagnóstico e tratamento, moitas son aínda de causa descoñecida: Parkinson, Alzheimer, esclerose múltiple, fibromialxia... Aínda queda moito por investigar, polo que de momento non é posible establecer estratexias ou medidas de prevención. Neste capítulo só se fará referencia á enfermidade de Parkinson, posto que é a única destas patoloxías na que algunhas pautas de alimentación poden mellorar a calidade de vida do paciente. No resto, non existe aínda unha terapéutica dietética específica que axude a mellorar os síntomas da enfermidade, iso si, a dieta, en calquera caso, terá como obxectivo que a persoa manteña ou alcance un bo estado nutritivo en función da súa situación particular, é dicir; que se cubran todas as súas necesidades enerxéticas e nutritivas para evitar a malnutrición e/ou posibles carencias ou deficiencias de vitaminas e minerais.

O Parkinson é unha enfermidade que afecta a máis de 65.000 españois e cuxa incidencia vai en aumento. Constitúe unha das causas de incapacidade nas persoas maiores; con todo, cada vez afecto a persoas máis novas, mesmo a individuos menores de 40 anos. Trátase dunha dexeneración crónica e progresiva das estruturas cerebrais encargadas da coordinación do movemento, equilibrio e a postura. Actualmente conta con bos tratamentos farmacolóxicos e psicolóxicos que permiten ao paciente realizar unha vida practicamente normal. Os síntomas máis comúns son: tremor lento e rítmico que non se presenta en todos os casos (máis evidente cando se está en repouso), retardación do movemento, que se dá tanto nos movementos automáticos -deglutir, parpadear, etc., como nos voluntarios, bradicinesia (falta de expresión na cara), rixidez muscular, anomalías posturales (inclinación da cabeza e o tronco cara adiante, tendencia a manter os cóbados e xeonllos encolleitos), anomalías ao andar (marcha lenta, pasos curtos e rápidos, aumento brusco do ritmo da marcha), trastornos do equilibrio (pódense manifestar na enfermidade avanzada), estreñimiento, insomnio, alteración da visión.... A terapia actual reduce ao máximo os seus síntomas e combina fármacos, pautas dietéticas, fisioterapia, logopedia, atención psicolóxica e, só en casos seleccionados, cirurxía.