Anorexia e bulimia nerviosas

Quen as sofren teñen en común un problema de base psicolóxico (baixa autoestima, inseguridade, ansiedade...), o que se ve acompañado dunha preocupación excesiva pola comida, o peso e a figura. No entanto, a súa orixe é multicausal e existen marcadas diferenzas entre ambos os trastornos. A anorexia nerviosa non só consiste en non comer por medo a engordar, é non gustarse a un mesmo, non aceptarse como persoa, querer ser el ou a mellor. O grupo máis vulnerable constitúeo o colectivo de adolescentes, aínda que tamén hai casos en persoas adultas.

Existe un desexo desmedido de adelgazar acompañado dun intenso medo a engordar polo que se come moi pouco ou se seguen dietas moi severas. Asóciase a delgadez á procura da perfección e da felicidade -"cando chegue ao quilo "X" serei máis feliz e desaparecerán todos os meus problemas".

Cando a enfermidade xa está avanzada prodúcese distorsión da imaxe corporal, a persoa vese gorda, aínda que realmente non sexa certo e, doutra banda, o que comen parécelles que é moito máis do que comen os demais. Frecuentemente son persoas moi activas e que realizan moito exercicio, iso si, co único fin de queimar calorías. O peso pode chegar a ser baixo ou moi baixo. Ás veces os períodos de semiayuno e exercicio fóra de límites racionais mestúranse con períodos de 'atracones', xeralmente seguidos de vómitos autoinducidos, e/ou se empregan produtos adelgazantes, laxantes e diuréticos, ou se fai exercicio excesivo, o que conduce a unha gran deterioración física e orgánico.

Desde o punto de vista psicolóxico

Xeralmente trátase de persoas introvertidas que tenden a illarse do resto. O centro dos seus pensamentos adoita ser "teño que adelgazar e estudar ou traballar moito para ser el ou a mellor e ter un corpo perfecto"-. Senten que non se lles quere, que a xente lles mira e búrlanse, ou que non se lles fai caso, cando en realidade son elas as que rexeitan a axuda.

A bulimia nerviosa adoita afectar a persoas inseguras, que non senten satisfeitas consigo mesmas e que se obsesionan pola comida e polo peso corporal. Non lla debe confundir con períodos nos que ás veces moitas persoas asocian sentimentos coa comida - ansiedade -aumento do apetito, tristeza -perda de apetito -...

A enfermidade caracterízase pola conduta para comer grandes cantidades de alimentos nun espazo curto de tempo (atracones), seguida case sempre de mecanismos compensatorios: vómitos ou purgas e hiperactividade, con intensos sentimentos de culpabilidade e autodesprecio, un círculo vicioso difícil de cortar, pero non imposible.

Poden desencadearse por diferentes motivos, pero destacan entre eles os estados emocionais adversos, as dificultades nas relacións e a sensación de fame debida ás restricións na alimentación practicadas durante o día. A idade de inicio adoita ser máis tardía que na anorexia. Os atracones e vómitos prodúcense ás agachadas. É común o uso de laxantes, diuréticos e produtos adelgazantes.

A diferenza da anorexia, o aspecto das persoas afectadas adoita ser saudable; peso normal ou mesmo sobrepeso, difícil de detectar exteriormente. Padécese un forte temor a non poder parar para comer de forma voluntaria e móstrase unha moi escasa capacidade para controlar os impulsos, o que ás veces ocasiona problemas co alcol, as drogas e na conduta sexual. Cambia o carácter; xorden períodos de depresión, sentimentos sen carga interno...