Anemia ferropénica (carencia de ferro)

A ANEMIA FERROPÉNICA CARACTERÍZASE POR UN DESCENSO dos depósitos de ferro orgánicos, provocando paralelamente unha redución do número de hematíes ou glóbulos vermellos. O organismo contén uns 4 gramos de ferro dos cales a maior parte (uns 2,5 gramos) áchanse unidos a unha proteína (transferrina) formando a hemoglobina. Esta é a molécula que transporta o osíxeno desde os pulmóns a todas as células. Por tanto, o ferro é imprescindible para a formación da hemoglobina. No fígado, o bazo e a medula ósea almacénase en forma de ferritina que constitúe a reserva de ferro no organismo.

Diariamente, unha persoa adulta perde ao redor de 1 miligramo de ferro a través da pel, mucosas, feces e ouriños. A muller fértil ten maiores perdas a través da menstruación. Durante o embarazo existe un certo grao de anemia causado por un aumento da demanda de ferro por parte do feto acompañado dun incremento do volume de sangue circulante. Nos adultos a causa máis frecuente adoita ser a perda crónica de sangue ou a diminución na absorción deste mineral por enfermidades que afecten ao duodeno -parte do intestino próxima ao estómago onde se produce a absorción do ferro- (úlceras, hemorroides, enfermidade inflamatoria intestinal...). Os nenos presentan a miúdo este tipo de anemia durante os períodos de desenvolvemento e crecemento rápidos por un aumento das necesidades deste mineral.

A anemia ferropénica que se debe a unha inxesta inadecuada de ferro denomínase nutricional, sendo a máis frecuente no noso medio e a que imos desenvolver. Unha alimentación insuficiente ou monótona pode favorecer un consumo habitual baixo en ferro.

Os síntomas son similares a outras anemias: cansazo, palidez, debilidade. O comezo adoita ser insidioso. A pel, mucosas e uñas están pálidas pola diminución da hemoglobina. Si a anemia é de longa evolución pode atoparse atrofia das papilas gustativas da lingua.